Mijn persoonlijke hokje

Ik heb het in mijn vorige berichten vooral over hokjes plaatsen, begrip en acceptatie gehad (lees ze rustig nog eens door). Ik word regelmatig in een hokje geplaatst door mijn huidskleur. Vooral rond Sinterklaastijd zijn opmerkingen van kinderen dagelijkse kost. Ik kan me hier nooit zo druk over maken, maar het irriteert me wel, vooral wanneer er volwassenen bij zijn. Nu maakte ik iets mee wat op het eerste gezicht niet eens zo erg is, maar ik wil het toch met jullie delen. Juist doordat iets zo onschuldig lijkt krijgt ‘hokjesdenken’  een kans als we ons er niet van bewust zijn.

He Mo!

Ik loop rustig mijn boodschappen te doen als ik ineens iemand  ‘He dat is Mo’ hoor roepen. Eerst dacht ik dat ik het niet goed hoorde, maar toen riep het ventje het nog een keer en wees hij zelfs naar mij. Dat kon niet missen, het ging om mij.

Wie is Mo dan? Mo is een aardige pakketbezorger bij ons in de buurt. Waarom vergelijkt zo’n jochie een vrouw met een pakketbezorger? Dat was mijn eerste gedachte. Ik heb toch vrij vrouwelijke vromen, lang haar, geen bril en ik draag ook geen postkleding. Maar aangezien hij het nog een keer riep en bleef wijzen moest hij mij wel bedoelen. De enige overeenkomst die Mo en ik hebben: We hebben allebei een donkere huidskleur. Dat moest het dus zijn waardoor het ventje in de war was.

Op zich word ik liever vergeleken met Mo dan met zwarte piet hoor, ik vond het zelfs wel origineel, ik ben nog nooit met Mo vergeleken, maar toch… Ik merkte dat het me irriteerde. Niet dat het jongetje bleef roepen en wijzen,  maar dat de moeder net deed alsof ze het niet hoorde. In plaats van haar zoontje rustig uit te leggen dat ik Mo niet ben ging ze druk aan de praat met een voorbijganger en stuurde ze haar anderen kinderen de gangpaden in waar ik heen liep om de boodschappen te halen. Toen het kereltje bleef roepen moest ik hem dus zelf gaan vertellen dat niet alle zwarte mensen Mo zijn en had ik  een moeder voor mijn neus die keek of ze water zag branden. Dat irriteerde mij en dat irriteert mij het meest als ik om mijn kleur in een hokje wordt geduwd. Het irriteert mij dat ik degene moet zijn die kinderen moet uit gaan leggen dat ik Ilona ben en geen zwarte piet of wat voor donker persoon dan ook. Het raakt mij wanneer volwassenen net doen alsof ze hun kind niet horen roepen en niet de verantwoordelijkheid op zich nemen om hun kind respect voor anderen op te laten brengen.

Respect

voor jezelf, voor de ander, voor je omgeving: Respect begint thuis. Dat is de plek om te leren dat niet alle blanke Henk de Vries zijn, dat niet alle zwarte mensen Mo of zwarte piet zijn, niet alle autistische mensen Albert Einstein en niet alle mannen met baarden opa of Sinterklaas. Ik vind het mooi wanneer ouders vertellen dat zij  hun kinderen van kleins af aan meegeven dat ieder mens verschillend is. Het is prettig wanneer ouders hun kinderen zelf terechtwijzen, zodat ik het niet hoef te doen. Hopelijk heeft de moeder van dit jongetje haar kinderen thuis nog uitgelegd dat Mo en ik toch echt verschillende mensen zijn, zodat ze me in het vervolg niet meer hoeft te ontlopen en het jongetje niet bij ieder donker persoon denkt dat hij Mo ziet.