Na een tijd in de vakantiemodus te hebben gestaan moeten mijn man en ik er toch aan geloven en is ook het nieuwe werkjaar voor ons van start gegaan. Ik dacht altijd dat ik het heerlijk zou vinden om me helemaal terug te kunnen trekken op een of ander onbewoond eiland. Niks aan je hoofd, doen wat je wilt, geen mensen in de buurt, rust… We hebben dit nu een beetje kunnen ervaren. En het was heerlijk, maar na een tijd was het ook weer fijn om iemand tegen te komen, even contact te kunnen leggen.
Misschien komt het omdat je in de vakantiemodus zit en andere dat zien, maar we werden vriendelijk geholpen als dat nodig was en andersom. Zo probeerde we in de stromende regen Chinezen te helpen die de camper in de blubber hadden geparkeerd en niet hadden nagedacht over de gevolgen hiervan. Ze waren zo onder de indruk toen mijn man met een stuk hout aankwam dat ze alleen maar selfies bleven maken..;) Andersom hielpen mensen ons met duwen toen onze auto verzakt stond en dat leverde weer hilarische beelden en mooie gesprekken op.
Deze periode heeft voor mij des te meer bevestigd dat mensen gemaakt zijn om in relatie met anderen te leven. Juist daarom vind ik het zo triest dat er steeds meer mensen eenzaam zijn, in isolement raken. Vroeger snapte ik niet goed hoe het kan dat mensen niet meer naar buiten durven, niet meer onder de mensen durven te komen. Nu zie ik het, mede door mijn werk, regelmatig van dichtbij gebeuren.
Pas ging ik boodschappen voor een cliënt doen. Bij de kassa bleek de pas niet genoeg saldo te hebben. Ik zag de mensen in de rij en de kassamedewerkster kijken… Ik wist hoe het zat, maar toch voel je je ongemakkelijk. Ik liep naar de bank en het bleek een hele euro teveel aan boodschappen te zijn, dus het was een kwestie van wegleggen. Toen ik terug kwam werd ik vriendelijk geholpen, iemand nam de tijd om het met me op te lossen, lette niet op de rij die stond te wachten. Wat een verschil. Toen ik in de auto zat dacht ik er nog eens over na en snapte ik waarom mensen niet meer de deur uit durven. Als het jezelf betreft en je zit in de situatie dat je overal op moet letten, de post niet meer durft te openen, niet meer op je bankrekening durft te kijken, je jezelf al zo ellendig voelt etc. ben je na een tijd de oordelende blikken zat.
Ik hoop mijn vakantiemodus nog niet uit te zetten, niet alleen om ontspannen te blijven, maar zeker ook om oog te blijven houden voor (nood van) de ander. Doe je mee?
