We zijn net terug van een mooie tijd in Canada. Had ik het in de vorige nieuwsbrief nog over bagage inpakken stond voor ons nu bagage inpakken centraal. Even weg, even opladen, nieuwe ervaringen opdoen, genieten..

En dan kom je thuis. Meteen in het ritme van het ‘leven’. Normaal gesproken vind ik dat ook wel weer prima, je eigen plekje, je eigen dingen weer doen. Maar dit keer was het anders, het voelde anders. Nog nooit heb ik zo’n moeite gehad om de draad weer op te pikken.  Niet alleen door de prachtige natuur die we achterlieten, het na-twee-jaar-even-nergens-aan-denken-gevoel dat voorbij was (en dat door de moderne techniek toch ook niet meer helemaal opgaat), maar vooral omdat er zoveel was gebeurd en nog stond te gebeuren toen we terugkwamen. Niet alleen op persoonlijk vlak, maar ook om ons heen. Berichten van tragische verliezen, noodweer, de vluchtelingenstroom etc., het is allemaal ter oren gekomen, maar zo’n eind weg bleef het nog even ingepakt bij alle bagage. Het leven gaat door, terwijl je zelf voor je gevoel even stilstaat.

Het thuiskomen viel me dit keer een beetje aan. De bagage moet worden uitgepakt. Alles wat voor je ligt lijkt wat leeg, groot en beangstigend. Die gevoelens lieten een alarmbel afgaan. Die gevoelens herkende ik uit een eerdere, moeilijke periode. Het gevoel van waar doe ik het allemaal voor, waar gaat het allemaal heen? Toen was het grote verschil dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vond om dit met andere te delen, ik wist niet goed wat ik met mijn bagage moest doen. Dat is nu gelukkig anders, ik pak op tijd uit.

Soms kunnen gevoelens je plotseling overvallen en benauwen. Uitpakken, delen, je kwetsbaar opstellen, het wil niet zeggen dat iets meteen beter is of opgelost is, maar het maakt het leven wel meer draagbaar. Er komt weer ruimte om te ademen.