Soms vergeet ik als (startende) zelfstandige door tegenwerkingen/tegenslagen en andere (niet leuke) zaken die erbij komen kijken, hoe bevoorrecht ik ben om mijn eigen koers te kunnen varen op werkgebied. Je bent vooral bezig om je te bewijzen tegenover je omgeving, de belastingdienst, mogelijke opdrachtgevers etc. Momenten van paniek zijn geen uitzondering. Als gezinnen door de overheid niet weten waar ze aan toe zijn, als grote instellingen potentiële opdrachtgevers wegkapen, als er voor de zoveelste keer regeltjes veranderen, als de drempel te hoog blijft om hulp in te schakelen of andere zaken hoger op de prioriteitenlijst blijven staan, als het geld er simpelweg niet is, etc. Dan schiet er wel eens door mijn hoofd: ‘Waarom ook alweer Ilona?’
Met hart en ziel
Af en toe heb ik van die momenten nodig die ontstaan wanneer ik echt kan doen waar mijn hart ligt. Momenten als afgelopen maandag, de dag van de wandeling bijvoorbeeld. De wandeling met het thema roots, een contextuele ontdekkingstocht. In het vorige bericht, (Mijn) roots kon je er al meer over lezen en ik zal er nog vaker op terugkomen. Dingen worden generatie op generatie doorgegeven. Het is een thema waar ik veel en graag mee bezig ben, waar ik ook mijn weg in heb moeten vinden en nog steeds mee kan stoeien. Voor mij was het al genieten om met de voorbereidingen bezig te zijn, om mijn kennis en ervaringen te verwerken in een laagdrempelige wandeling, zonder voorbij te gaan aan de gevoeligheid rondom dit thema…
That’s why!
Dan kun je heel wat ideeën hebben, maar een wandeling nodigt niet echt uit als het hard regent. Ik schoot dan ook in de stress toen de vooruitzichten steeds slechter werden net als met de eerste wandeling. ‘Niet weer he!?’ dacht ik. Gelukkig heb ik rustige en wijze mensen om me heen die zeggen: ‘Het komt goed!’ Zonder dit soort mensen wordt het sowieso erg lastig, niet alleen als starter in de ondernemerswereld.
Mijn hart maakte een sprong toen de 16 mensen zich niet af lieten schrikken door de eerdere buien en gewoon met de wandeling begonnen. En wat voelde het als een kado dat er geen druppel meer is gevallen. Het was een kado dat er mooie momentjes mochten ontstaan, niet alleen door de onderwerpen die via de route aangereikt werden, maar ook door cultuurverschillen, generatieverschillen en door de verschillen en overeenkomsten in opvoeding. En dat er ook gewoon lekker gewandeld mocht worden, ieder op zijn eigen tempo, ieder zijn eigen weg. Als ik dan thuis evaluerend op de bank zit, dan weet ik weer waarom! En natuurlijk zijn het veel meer van dit soort momenten die het de moeite waard maken. Het zijn de gezinnen en mensen die zich kwetsbaar op durven te stellen en mij meenemen in het (op)groeiproces waar ze in zitten. Het zijn de momenten dat hulp uit onverwachte hoek komt en/of mensen ineens je pad kruisen. Het zijn de momenten dat je omgeving zoveel vertrouwen in je heeft dat ze anderen hierop wijzen. Het is zoveel meer wat niet te beschrijven is waardoor ik me niet zozeer als starter, maar vooral als persoon een bevoorrecht mens voel!