De steekpartij van afgelopen week op een middelbare school liet me opnieuw beseffen hoe ver we soms van elkaar verwijderd zijn. Al is het nog niet bekend of pesterijen de welbekende druppel waren en al rechtvaardigt het ook niet wat er is gebeurd, ik kan me wel een beetje voorstellen hoe radeloos slachtoffers van pesten kunnen worden.
Heel wat kinderen die ik in mijn werk tegenkom hebben te maken met dagelijkse pesterijen. En niet zomaar wat plagerijtjes, maar echte pesterijen die de kinderen angst inboezemt om nog de straat op te gaan, fysieke pesterijen die worden vastgelegd op de camera of waar een heel groep om heen staat te joelen. Pesterijen die het kind achtervolgen ook al verandert het van school. Pesterijen waardoor een kind ernstig over zijn eigen bestaansrecht gaat twijfelen. Pesterijen waardoor ik blij ben dat ik niet de ouder ben van het slachtoffer, omdat ik echt niet zou weten wat ik zou doen in zo’n situatie…
Onbegrensd
Ik weet dat pesten van alle tijden is. Maar ik denk dat er nu een groot verschil is. Waar je vroeger thuis in ieder geval nog ‘beschermd’ was tegen het pesten gaat dit nu thuis door. Via de whats app, facebook, twitter, etc. Overal kan het pesten je wereld binnen komen. Dat geldt natuurlijk niet alleen bij kinderen, maar ook voor volwassenen. Denk maar aan de talloze bedreigingen nadat mensen zich uitspreken over gevoelige onderwerpen. Ik moet er niet te lang bij stil staan, maar het beangstigd me hoe mensen zo makkelijk de ergste dingen kunnen roepen, primaire boosheid wordt er meteen uitgegooid zonder erbij na te denken. Zo makkelijk, omdat iets vanaf een schermpje zoveel afstand creëert.
Slachtoffer….
wat moet je sterk in je schoenen staan om je niet klein te laten krijgen. Wat moet je stevig geworteld zijn om te weten dat de pesterijen niks zeggen over jou als persoon, wat de ander ook zegt. Wat moet je een lange adem hebben om te beseffen dat dit een deel van je leven is dat ook weer voorbij gaat, dat er een leven is zonder pestkoppen. 
Pester ……
wat moet je je eenzaam voelen dat je denkt dat je boven anderen uit moet schreeuwen om gezien te worden. Wat moet je je onzeker voelen dat je het leed van anderen nodig hebt om jezelf groter te voelen.
Wat een onrecht….
aan beide kanten, al is dat niet altijd even makkelijk om te erkennen. Maar wat zou er juist door wat meer erkenning, door meer oog voor elkaar te hebben heel wat onrecht bespaard blijven….
