Even adem, rust. Dat zal de natuur gedacht hebben de afgelopen tijd. Wat hebben we het uitgebuit en we zijn nog steeds bezig natuurlijk, niemand uitgezonderd. Maar heel even is er rust. Eerlijk gezegd gedij ik ook een beetje in deze tijd, net als de natuur. Ik ben altijd al graag een beetje op mezelf. Als kind vond ik het prima als er kinderen bij ons kwamen spelen, dat vond ik zelfs leuk, maar ik vond het ook heerlijk om helemaal in mijn fantasiewereld te verdwalen als ik alleen was.
Drukte kan me soms wat onrustig maken. Zelfs de drukte van anderen. Mensen die in januari al weten dat ze tot april vol zitten bijvoorbeeld. En ik weet het, zo’n agenda loopt heel ongemerkt vol en het is verleidelijk om overal aan te haken. Maar toch waak ik ervoor, omdat ik weet dat ik er niet gelukkig van word.
Rust of onrust?
En toen was er Corona. Ineens zijn alle agenda’s een stuk leger. Er is stilte, er is rust. Ik omarm die rust. Apart om nu te zien dat dingen ook anders kunnen, minder gejaagd. Maar ik weet dat die rust ook een enorme last kan zijn voor mensen. Voor sommige valt nu dan ook in één keer alle houvast weg. Structuur, voorspelbaarheid, daginvulling, financiële zekerheid, sociale contacten etc. Dat maakt dat rust je aanvliegt. Dat je piekert. En voor dat piekeren heb je nu de hele dag de tijd als je niks om handen hebt.
Ik zie door mijn werk veel mensen. Ook mensen die totaal afhankelijk van anderen zijn. Die zich nog niet kunnen verplaatsen zonder hulp. Nu is er alleen de korte inloop van de verzorging en/of begeleiding en af en toe een familielid. Het gekke is dat zij deze periode beter lijken te dragen dan veel mensen die nog alle kanten op kunnen. Beter dan mensen die altijd gewend zijn om overal heen te kunnen.
Een gewoon leven is goed genoeg
Ik las in de Libelle (jaja) een interview met psychiater Dirk De Wachter, “Een gewoon leven is goed genoeg”. Hij heeft in oktober een boek geschreven: ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ en stelt het volgende:
Is dat de kunst waar sommige van ons al eerder stevig in geworteld zijn en die nu tot uiting komt? En nee, niemand wordt gelukkig van deze periode waarin je minder mag en kan. Waarin werk wegvalt, contacten wegvallen etc. Maar als je door je leven heen leert dat je niet altijd op de top van de berg kunt staan en juist vaker moet ploeteren voor de klim leer je ook beter met de omstandigheden van de klim te dealen.
Iemand bij wie ik werk sprak mooie, hoopvolle woorden:
Mogen we een goede balans gaan vinden waarmee we in harmonie kunnen leven met onszelf, elkaar en de wereld.
Ik sluit mij voor 100% bij deze hoop aan!