2,1K
Het is vakantietijd. Voor sommige betekent dat even opladen, nieuwe energie opdoen. Niks moet. Voor andere is het juist geconfronteerd worden, stilstaan bij de kleine of grote verliezen en veranderingen die hebben plaatsgevonden. Werk, school etc. gaf eerst nog wat afleiding, maar dat ligt even stil. En nu? Verder afleiding zoeken door weg te gaan? Of door vrienden, familie op te zoeken? Of alleen in stilte overdenken wat er allemaal gebeurd is? Wie zal het zeggen, iedereen doet het op zijn eigen manier. En niemand kan voor een ander bepalen of het goed of slecht is. Tijdens de wandeling die aangekondigd was met het thema ‘Hoeveel bagage neem je mee?’ wilde ik hier samen met Rijma de Ruiter van Verlies en Herstel op een ongedwongen manier bij stil staan. Helaas werkte het weer niet mee, dus we hebben besloten om het uit te stellen tot na de vakantieperiode. Hou de site en Facebook in de gaten voor de nieuwe datum.
Ik sluit af met een tekst uit mijn laatste nieuwsbrief. Het is het laatste stukje uit mijn scriptie over adoptie waarmee ik de verschillende kanten van verlies probeer te belichten binnen de adoptiedriekhoek. Als je de nieuwsbrief helemaal wilt ontvangen meld je dan aan via het formulier op de site.
Hans Groeneboer (2004) schrijft dat een moederhart altijd betrokken blijft bij haar kind (p.109)
Mijn biologische moeder rouwt. Zij rouwt om het kind dat zij af heeft moeten staan,
zij rouwt om het onrecht in haar leven.
Waarschijnlijk moet zij haar rouw verbergen, omdat ik voor haar omgeving niet besta.
Ik heb bewust en onbewust gerouwd om mijn biologische moeder
die ik alleen van een foto en wat gegevens zal kennen.
Ik heb gerouwd om mijn biologische vader die voor mij altijd onbekend zal blijven.
Ik heb opnieuw gerouwd toen mijn (nieuwe) basis uit elkaar viel
toen mijn ouders gingen scheiden.
Maar mijn rouw mocht er zijn, mijn verschillende loyaliteiten mogen er zijn.
Ik mocht boos zijn op mijn biologische ouders om het feit dat zij mij hebben afgestaan.
Ik mocht me afzetten tegen mijn ouders, maar zij bleven beschikbaar.
Na boosheid en verdriet mocht er begrip komen voor het onrecht in
het leven van mijn biologische ouders, van mijn ouders en het onrecht in mijn leven.
Ik mocht zelfs terugkeren naar mijn land van herkomst waardoor voor mij de cirkel rond werd.
Mijn ouders hebben gerouwd om hun onvruchtbaarheid waarmee zij het droombeeld van kinderen van eigen vlees en bloed vaarwel moesten zeggen.
Mijn ouders hebben gerouwd om het toekomstbeeld dat zij in duigen zagen vallen toen
er een scheiding in ons gezin kwam.
Mijn ouders hebben hun ‘credits’ als ouders verdient, niet alleen door onze afkomst een plek in ons leven te geven, maar ook door de loyaliteiten die zij als ouderpaar hebben verworven recht te blijven doen.