Op 10 december dit jaar was het 30 jaar geleden dat ik als baby aankwam in Nederland. Nieuwsbrieflezers weten dat het voor mij een dag is waar ik toch altijd weer even bij stil sta. De laatste jaren zelfs meer bewust dan andere jaren. Ik ben meer gaan beseffen wat het voor de achterblijvende partij moet hebben betekend. Verdriet, pijn, niet wetend of je de juiste keuze maakt om je pasgeboren kind aan voor jou onbekende mensen over te dragen. Dan hoop ik altijd maar dat mijn (biologische) moeder heeft mogen voelen hoeveel liefde deze, voor haar onbekende mensen, toen al voor mij voelden.

Als mensen vragen of ik nooit de behoefte heb om naar mijn moeder op zoek te gaan zeg ik altijd dat ik haar alleen zou willen laten weten dat ik goed terecht ben gekomen. Ik ben haar dankbaar, dankbaar voor het leven dat zij mij heeft gegeven.

We gaan naar het eind van 2016. Voor veel mensen een tijd om terug te kijken of juist vooruit. Ik blijf voor nu gewoon even in het nu. Zoals ik in het vorige bericht al aangaf zijn de afgelopen 30 jaar niet over rozen gegaan, maar ben ik ontzettend dankbaar voor mijn leven, dankbaar voor hoe ik nu in het leven sta. Dankbaar voor de mensen om me heen,  dankbaar dat ik nog niet weet wat er allemaal nog gaat komen.

Doe je met me mee om even in het nu te zijn? Even achterover leunen? Even om je heen kijken?

Hoe je 2016 ook afsluit of hoe je 2017 ook tegemoet gaat, ik wil je vast veel goeds wensen voor het nieuwe jaar en ik hoop je in februari van het nieuwe jaar weer te mogen inspireren.