Leven in een tijd met heel veel vraagtekens, hoe doe je dat? Ik zat mijn vorige bericht even terug te lezen en dat had als titel: Alles op z’n tijd. Heel gek om dat nu terug te lezen gezien de tijd waarin we zitten. Een tijd waarin het begrip tijd zo groot is, maar tegelijkertijd ook heel klein. Want hoelang gaat het duren? Wat heb je aan tijd als je niks kunt plannen?
Plannen
Wat plannen we graag en veel. Als ik naar mezelf kijk moet ik er eigenlijk om lachen. 3 jaar lang heb ik de tijd genomen om tot een knie operatie te komen. Toen ik destijds geblesseerd raakte was ik nog maar net voor mezelf aan het werk. Ik kon er niet zo lang uit, dacht ik. Ik heb me suf geprakkiseerd. Waar doe ik goed aan? Wel of niet opereren? Dan komt er zo’n onvermijdelijk moment dat je weet, nu moet het gebeuren. Maar wat is dan een ‘goed’ moment. Je wilt dat de mensen waarmee je te maken hebt er zo min mogelijk last van hebben en je het een onderneming te runnen.
Het moest rond Kerst plaatsvinden, dan ligt alles toch even stil. Wat was het fijn die eerste twee weken, waarin ik eigenlijk een wrak was, maar zoveel steun kreeg. Mensen kwamen aan, stuurde kaartje, deden een belletje etc. Ik geloof echt dat dat heeft bijgedragen aan hoe ik die weken doorkwam.
Ik kon eerder aan de gang dan gedacht. Dat toen het moeilijkste nog ging komen wist ik niet. Mentaal was het zwaar, want ineens werd ik geconfronteerd met mijn tijdelijke beperking. Mijn benen wilde niet doen wat ik in mijn hoofd had. Moet dit zo voelen of niet? Toen pas kwam het echte stilstaan, terwijl je keihard bezig bent. Dan is het de kunst om ieder succesje te blijven zien, niet te ver vooruitkijken en soms zelfs wat meer achterom. Waar kom je vandaan, wat kun je alweer in vergelijking met vorige week? Niet de dingen die je altijd tegen jezelf kan zeggen, maar waar je je omgeving hard voor nodig hebt.
Onvoorziene stilstand
En dan ben je drie maanden verder. Weer sta je stil. Dit keer is het een virus dat stilstand brengt. Daar ziten we dan met onze planning.
Gek genoeg houdt de onzekerheid me nu minder in de greep dan toen ik voor de operatie stond. Natuurlijk, we weten niet waar dit eindigt. Maar wat weten we nu eigenlijk wel? We weten dat wij het niet in de hand hebben. Uiteindelijk kun je heel veel uitdenken, heel veel jagen, plannen, maar van het 1 op het andere moment kan alles stilliggen.
Moeten we ons daar dan zomaar aan overgeven? Zeker niet. Het is goed om vooruit te kijken, plannen te maken, om over dingen heen te kijken. Maar soms is het ook nodig om bij de dag te leven, de dingen die voor die dag belangrijk zijn echt aandacht geven. Want wanneer doen we dat nog, echt aandacht aan iets geven. Zijn we vaak met onze gedachten al niet bij iets anders? Bij dat volgende uitje, bij meldingen op je telefoon, bij de volgende opdracht?
Omzien
Die revalidatieperiode is voor mij nu al leerzaam geweest en ik zit nog niet eens op de helft. Ik ben weer bewust gaan nadenken over wat er echt toe doet. De mensen om je heen bijvoorbeeld, de steun en het vertrouwen dat je krijgt. En door deze recente ervaring heb ik nu zo ontzettend te doen met mensen die in ziekenhuizen, verpleeghuizen, bejaardentehuizen etc. verblijven maar waar minimaal of geen bezoek bij mag komen. Vreselijk lijkt me dat. Wie heeft er dan nog echt oog en tijd voor je?
Naast bizarre berichten over egoïstische hamsteraars zijn er gelukkig al veel mooie initiatieven ontstaan om krachten te bundelen en anderen tot steun te zijn. Hopelijk mag hier de focus op gaan liggen in een tijd van chaos en stilstand. We hebben elkaar zo hard nodig. Mocht je iemand weten die in deze tijd wat extra aandacht kan gebruiken, twijfel dan zeker niet om iets van je te laten horen op wat voor manier dan ook. Zo bouwen we niet alleen een muur van immuniteit voor het virus, maar ook een muur van saamhorigheid voor echte naastenliefde.