Familie, je kunt er niet omheen. Zeker in deze tijd staan familie en verbondenheid centraal, positief of negatief. Dat maakt de verschillen ook zo groot in de beleving van Kerst. Er zijn mensen die ernaar uit kunnen zien om dit met familie (in de breedste zin van het woord) te vieren. Voor anderen brengt dit juist extra spanning met zich mee.

Ondanks of misschien juist doordat het op familievlak bij mij rommelt vind ik het altijd interessant om met familiesystemen bezig te zijn. De kennis vanuit opleidingen hebben mij al heel wat inzichten gegeven over mijn eigen leven. Want hoe cliché ook: als je niet weet waar je vandaan komt weet je ook niet waar je naartoe moet.

Als je mij een beetje volgt heb je meegekregen dat ik de afgelopen periode een opleiding counselling heb afgerond (daarom is het even wat stiller geweest op mijn site). De opleiding kwam achteraf op een goed moment. Door de opleiding was ik intensief bezig met mijn onvoorwaardelijke houding naar mezelf en naar andere toe. En onvoorwaardelijk betekent zeker niet dat alles geaccepteerd wordt. De eigenheid van de persoon wordt geaccepteerd en gerespecteerd, zonder voorwaarden.

Het is belangrijk dat mensen zich van jongs af aan gewaardeerd voelen. Zonder voorwaarden voldoende liefde en warmte ontvangen. Dus niet ‘als je de afwas doet ben je een lief kind’ (want zonder de afwas te doen ben je ook een lief kind) . Mensen die zich in zo’n omgeving ontwikkelen voelen zich veilig en kunnen zich ook beter uiten. Maar veel mensen groeien niet in zo’n omgeving op. Dit zijn vaak ook de mensen die mijn pad kruisen.

Door bezig te zijn met mijn opleiding kon ik in praktijk meteen ervaren hoeveel rust het brengt wanneer je met onvoorwaardelijke acceptatie naar mensen blijft kijken, hoe vernietigend ze ook bezig zijn.

Ook heb ik ervaren wat er gebeurt als de ander vanuit die houding benaderd wordt. Mensen laten hun verdedigingsmuur vallen en er komt ruimte voor verbinding en herstel. Herstel in vertrouwen.

Veel mensen zijn in het leven al zo vaak onderuit gegaan. Ze zijn het vertrouwen in zichzelf maar ook in anderen verloren. Ze moeten eerst weer gaan ervaren dat ze zelf controle op dingen hebben. Controle op wat ze hun mond uitgooien of wat ze denken bijvoorbeeld.

Die inzichten zijn belangrijk om anderen weer toe te (kunnen) laten in je leven. Dit hoeft niet eens lijfelijk contact te zijn, maar ook herinneringen, foto’s etc. Want zelfs dat kan soms (te) pijnlijk zijn. Stap voor stap mag het vertrouwen groeien. Vertrouwen om weer verbindingen te leggen die nodig zijn op de weg naar herstel.