20 april was het zover: Na twee keer uitstellen kon de wandeling met het thema ‘Eigen Wijze’ van start. De deelnemers kwamen vrijwel tegelijk aan. Ik wachtte zelf nog op een deelnemer toen de rest vast vertrok. Er kwam een vrouw wat verlegen aanlopen, ze zou samen met haar moeder lopen, maar haar moeder kwam niet. Toch besloot ze met mij mee te lopen. Ze begon al snel te vertellen over vroeger en de herinneringen aan haar vader die haar grote rots was nadat ze jaren geleden als gezin naar Nederland waren gevlucht. Dan besef ik weer eens te meer hoeveel mensen moeten dragen. 

Rijma stond langs de Maas om te vertellen over het omgaan met verlies. Ik bekeek het even van een afstand en ik kreeg een brok in mijn keel. Van blijdschap welteverstaan. Het was een mooi gezicht om zo’n groep mensen midden in de natuur te zien staan, ieder met hun eigen verhaal. 

De groep ging weer uiteen, maar bij een rustig punt was iedereen tegelijk gestopt. Er lagen stenen om uit te beelden hoe verliezen op kunnen stapelen. Ik legde kort uit dat zo’n stapel soms flink kan gaan wankelen als verliezen zich opstapelen en niet goed verwerkt worden. Het mooie was dat er een bijzondere uitwisseling ontstond over hoe er naar verliezen wordt gekeken. Verschillen, overeenkomsten, tranen, een lach, het mocht er zijn. Het was een waardevolle avond.

Ik wist toen nog niet dat ik er een week later een verlies op mijn stapel bij zou krijgen. Een verlies waardoor bij veel mensen de rugzak aan bagage flink wordt gevuld. Een verlies waarvan ook ik nog niet weet welke invloed het gaat hebben op mijn stapel met stenen…

Wil je meer lezen? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief van deze maand.