Vorige week zat ik in de auto op weg naar een cliënt en ik zat ongegeneerd met de radio mee te zingen, ik zat te genieten! Ineens moest ik denken aan een paar jaar terug: Ik reed op dezelfde weg, richting mijn werk en zat ik met trillende handen in de auto te vechten tegen mijn tranen, omdat ik er helemaal doorheen zat.

Nieuw hoofdstuk

Door mijn werk op te zeggen kreeg ik weer lucht, ook al was er de onzekerheid van het onbekende. Ik besloot weer te gaan leren, vond werk dat bij mij paste en niet veel later ontstond ISYou. Wie mij een beetje heeft gevolgd weet dat ik in december heb mogen meewerken met de Pop up winkel in Wijk en Aalburg. Het was een flinke tijdsinvestering en ondanks dat het gezellig was dacht ik soms ‘Waar ben ik mee bezig?!’ Toen had ik nog niet kunnen bedenken dat ik met Bonne Vie, een van de andere deelnemers, de handen ineen zou gaan slaan voor jongeren met een beperking en dat ik daar zelfs sinds deze week in dienst zou treden.

Vorige week kreeg ik ook te horen dat mijn scriptie goedgekeurd is, waardoor er weer een hoofdstuk wordt afgesloten. Het scriptie heb ik ‘Een ode aan mijn ouders’ genoemd, omdat ik bewust stil heb gestaan bij mijn adoptie en ik heb alle ouderpartijen en verliezen hierdoor een plek kunnen geven. Ik bedoel dan ook niet alleen mijn (adoptie) ouders die me hebben opgevoed, maar ook  mijn onbekende biologische ouders die mij het leven hebben gegeven. Een leven waar ik dankbaar voor ben. Dankbaar voor de mensen om me heen en de dingen die op mijn weg komen, ook de minder fijne dingen.

In tijden van crisis

Ik ga verder terug. Komend weekend tien jaar geleden moesten we afscheid nemen van mijn vriend en zijn moeder. Werelden storten in, alles komt stil te staan… Bij verlies kun je twee dingen doen: in je overleving schieten of door de pijn heen gaan. Ik heb beide gedaan. Ik schoot in mijn overleving waar ik al een tijd in zat. Ik focuste me bijvoorbeeld compleet op school, maar ik werd (gelukkig) al snel stilgezet. Ik moest naar mezelf gaan kijken waardoor ik de afgelopen jaren heel wat blokkades heb opgeruimd.

Ik heb op mijn stage altijd geleerd dat tijden van crisis het moment voor groei is (ik liep stage bij een Jeugdzorginstelling, dat zegt misschien genoeg…) en daar moet ik nog vaak aan denken. Stilstaan tijdens een crisis is absoluut niet verkeerd, ook al laat onze maatschappij ons vaak anders geloven, maar wat je met stilstand doet is van belang. Stort je je in boosheid, in de slachtofferrol of in allerlei taken om moeilijkheden te omzeilen, of ga je op zoek naar manieren om moeilijkheden onder ogen te komen?

Hoe ga jij met moeilijkheden om? Zou je er op een ongedwongen manier over na willen denken? Er staat weer een wandeling voor de deur, dit keer in samenwerking met Rijma de Ruiter van Verlies en Herstel. Hou de site en facebook in de gaten.