Ik ben het boek ‘Als jij en ik wij worden’ aan het lezen van Hans Groeneboer. Het gaat over relaties  en hoe we in die relaties trouw aan ons zelf kunnen blijven, autonoom kunnen zijn en toch met de ander kunnen verbinden. Ik ga het boek niet helemaal uitlichten, maar mocht je nieuwsgierig zijn, zoek het vooral zelf even op.

In het boek worden o.a. misvattingen besproken die mensen kunnen hebben over de huwelijksrelatie of partnerrelatie. Men stapt er bijvoorbeeld in met het idee dat partners hetzelfde moeten denken, geen ruzies mogen hebben, alle tijd met elkaar door moeten brengen, de ander verantwoordelijk is voor  mijn geluk (jij moet mij gelukkig maken) en alles van elkaar moeten weten. Allemaal misvattingen die ook nog eens onhaalbaar zijn. En als blijkt dat aan al deze idealen niet voldaan kan worden, krijgt men de neiging om weg te lopen. Vandaag de dag lijken relaties steeds ingewikkelder te worden. Scheidingen, overspel, het is aan de orde van de dag. Waar is de verbondenheid in relaties?? Hoe zorg je dat je autonoom, trouw aan jezelf bent en je toch kunt verbinden met anderen?  In een aantal artikelen zal ik proberen hier meer informatie over te geven en je op behulpzame boeken of artikelen te wijzen.

Ik verwijs op de pagina Over IS naar de Joodse filossof Buber. Dat leek me een goed aanknopingspunt om een eerste artikel over te plaatsen en verbinding in relaties wat verder uit te leggen.

Om met Martin Buber te beginnen (voor zijn achtergrond kun je zelf even googlen): Buber stelt dat de ik-wording onlosmakelijk verbonden is met de ‘jij’ die ‘ik’ aanspreekt: Wie we zijn en wie we worden is altijd verbonden met een ander. Buber stelt dat veranderen, ‘verandering’ altijd van twee kanten afhankelijk is. Letterlijk zegt hij dat een ander willen veranderen, willen beïnvloeden niet kan wanneer je zelf niet bereid bent om veranderd en beïnvloed te raken, door diegene die tegenover jou zit. De kracht van de ontmoeting zit hem volgens Buber in de  uitspraak: Ich werde am Du. In de ontmoeting met de ander, ontmoet je jezelf.

Een ‘rechtvaardige relatie’ is een relatie waarin, op lange termijn, een evenwicht bestaat tussen wat we geven en wat we van de ander ontvangen, waarin met ons rekening wordt gehouden en wij rekening houden met de ander. Er is vertrouwen in de ander en we zijn zelf betrouwbaar, je verdient recht op zorg van de ander. Door zorg te geven krijg je persoonlijke vrijheid. Waarom? Als dat wat jij geeft, echt ontvangen en gezien wordt, neemt je vertrouwen in jezelf en andere toe en je wordt bevestigd in je bestaansrecht: Je hebt het gevoel dat je mag zijn wie je bent. Pas dan durf je voor jezelf te zorgen, grenzen te stellen aan anderen, je cijfert jezelf niet weg. Kunnen geven, maar ook ‘nee’ kunnen zeggen zonder daarbij de belangen van die anderen uit het oog te verliezen, maakt mensen vrij in hun relaties.