Ilona
Ik ben er klaar mee, en jij??
Ik weet niet of jij dat ook hebt, maar ik was helemaal klaar met die grauwe dagen. Heeft het weer invloed op jou? Ik ben er best gevoelig voor moet ik eerlijk zeggen.
Ik kom wel nog steeds buiten, ook voor mijn werk, maar ik heb meer moeite om die stap te zetten. En ik moet mezelf echt uit bed slepen...
Gisteren was er eindelijk zon! Ik was zo happy, puur al dat er een blauwe lucht was in plaats van grijs. Ik kon weer zonder moeite mijn bed uit springen en ik ben meteen een lange wandeling gaan maken.
Ik dacht extra terug aan afgelopen maand en zeker ook afgelopen week. Er is veel in gang gezet, innerlijk in ieder geval. Ik stond een tijdje stil, terwijl ik niet meer stil wilde staan. Er was iets wat blokkeerde.
Stilstand op zich is niet erg, maar wel als stilstand vanuit angst ontstaat en daardoor verlamd. En dat was het geval. Bang voor wat het brengt als ik in beweging kom.
Ik had pas een gesprek met een oud klasgenoot. Hij moest oefenen voor zijn opleiding met gespreksvoering, dus daar help ik graag aan mee. En ik voelde dat het wel eens iets op zou kunnen leveren, als ik maar in beweging zou komen.
Ik besefte tijdens dat gesprek dat pijn uit mijn verleden mij nu in de wacht heeft gezet. Ik wacht tot de voorwaarden perfect zijn om verder te gaan. Maar ik moet in zien dat die voorwaarden niet haalbaar zijn. Dat het niet perfect gaat worden in het leven.
Het mooie was dat mijn klasgenoot eigenlijk een beetje buiten zijn boekje ging volgens de methode die hij volgt, door te stellen: 'Ik ben klaar met deze shit'. Maar dat brak het voor mij juist open. Ik hield het telkens nog te netjes, te lief.
Inderdaad, ik ben klaar met de shitzooi. Uiteindelijk formuleerde ik het genuanceerder hoor en kon ik zeggen: Ik ben er klaar mee!
Waar ben jij klaar mee?? Wat zet jou in de wacht?
In een nieuwe aflevering van de podcast Thuiskomen bij jezelf ga ik verder in op deze vragen. Luister hier.
En voel je, hoe spannend ook, dat het voor jou het moment is om in beweging te komen, kijk dan eens naar mijn 1 op 1 coaching en ontdek wat ik voor jou kan betekenen.
Wat laat jij los en wat neem je mee?
Dat zijn toch een beetje de vragen die passen rond deze tijd. Ben jij daar ook mee bezig?
Momenteel zijn hus en ik na 3 jaar weer op vakantie (vandaar ook even de andere lay-out, het werkt even niet zoals thuis)! Door mijn operatie en daarna corona was het er even niet van gekomen. Maar nu wilden we toch de gok wagen, aangezien we toch niet weten hoelang deze situatie nog gaat duren.
De vakantie kwam dichterbij. Maar corona ook. Ineens kwam ook de schrik. Hoe zal het verlopen? Gelukkig viel het allemaal mee. Maar toen kwam het volgende: we moesten negatief testen om op vakantie te kunnen naar Oman, dat is een voorwaarde om daar binnen te komen.. En je kunt nadat je corona hebt gehad nog even positief blijven testen.
Soms valt rust in chaos niet mee
Daar kwam de spanning. Waar je normaal al voorpret kan hebben, konden we nu nog nergens vanuit gaan. Mijn rust was even ver te zoeken kan ik je zeggen! Zeker omdat het niet alleen onze vakantie zou beïnvloeden, maar ook die van vrienden met wie we zouden gaan.
En het mocht even zo zijn, het was niet anders. Ik wist dat hoe harder ik mijn best zou gaan doen om er niet mee bezig te zijn, hoe meer ik er juist aan zou denken. Zoiets als de roze olifant waar je niet aan mag denken.. Hoe meer ik het liet zijn, hoe rustiger ik eronder werd. Maaaar eerlijk is eerlijk, de echte rust kwam pas in de taxi naar het hotel!;)
Wat ik loslaat
En echt hoor, ik ben mij zeer bewust dat dit een echt luxeprobleem is, vakantiestress. Maar alles eromheen heeft mij wel weer inzichten gegeven die eigenlijk het hele jaar al terugkwamen.
Op situaties zelf heb ik geen grip, maar wel hoe ik in de situatie sta. En ik laat daarmee ook los dat ik alles uitgestippeld moet hebben. Iets hoeft niet al perfect te zijn of zeker om eraan te beginnen. De uitkomst weet je niet van tevoren. Maar door een keuze te maken, kies je ook hoe je ergens in wilt staan.

Ik kies er voor om te genieten van wat nu is en wat ik ook de afgelopen 3 jaar aan lessen heb mogen ontvangen.
waar ga jij voor?
Waar kies jij voor?? Merk je dat het nog ergens blokkeert om dingen los te laten? Luister dan zeker de nieuwe aflevering van de podcast thuiskomen bij jezelf. Daar hoor je ook welk cadeau ik jou mee wil geven voor het nieuwe jaar!
Veel ‘rust’ gewenst voor 2022!!
Recht op jouw doel af, of toch maar niet?!
Ga je er dan met een boog omheen of zoek je het bewust op? Ik hoorde eens van iemand met een gigantische spinnenfobie dat deze persoon als therapie blootgesteld werd aan de spinnen. Eerst vanaf een afstandje en steeds dichterbij, totdat ze er zelfs een ging vasthouden. Zo’n grote behaarde..brrr. Ik geloof dat ik dat zelf niet eens zou durven!
Ik had de afgelopen tijd met heel wat spannende dingen te dealen. Of eigenlijk liet ik me al lange tijd door dingen blokkeren. Zo vertelde ik in mijn vorige bericht dat ik het al lange tijd op mijn pad had gekregen dat ik iets met mijn verhaal aan de slag moest. Maar door mezelf maar extra omlaag te halen werd dat steeds onbelangrijker en verdween het naar de achtergrond. Als je er niet aan denkt is het er ook niet, toch?! Jij weet net zo goed als ik dat het zo niet werkt.
Om iets met mijn verhaal te kunnen doen, moest ik eerst weer naar mijn binnenwereld. Wat houdt mij tegen, waarom stel ik uit?
In mijn podcast Thuiskomen bij jezelf geef ik aan dat ik niet graag praat in het openbaar. Voor ik met de podcast startte ben ik voor mezelf eerst eens nagegaan waardoor dit toch komt. Vroeger was dit namelijk helemaal niet zo. Ik vond het leuk om spreekbeurten te houden bijvoorbeeld. Totdat er ooit een docent zei dat ik saai sprak. En ze maakte er nogal een theaterstuk van, waardoor het waarschijnlijk nog meer bij mij binnenkwam. Maar het belangrijkste wat ik toen niet kon pakken en nu wel: ZIJ vond dat ik saai sprak. Want het was haar mening en die mocht zij uitspreken. Maar ik nam het aan als waarheid en als afwijzing van mezelf. Ik weet nog dat mijn groepje tegen de docent in opstand kwam, maar het enige wat bleef hangen voor mij waren de woorden van die docent.
Sinds die opmerking ben ik me zo bewust geworden van mijn manier van praten. Het zorgde ervoor dat ik vooral bezig was met de vraag of mensen nog wel geboeid waren als ik aan het woord was.. En dit zorgde er weer voor dat ik zoveel mogelijk mijn mond hield.
Ken je dat ook, dat een kleine opmerking van iemand zo blijft hangen en zelfs zo doorwerkt? Het is ook niet zo gek als je bedenkt dat een negatieve ervaring 5 keer zwaarder telt dan een positieve ervaring....
Veel van mijn blokkades konden beantwoord worden door de manier waarop ik naar mezelf keek. Het was bijvoorbeeld niet zozeer dat die docent mij afwees, maar dat ik mezelf al in eerste instantie afwees, dat was mijn basis. Dat moest ik eerst om gaan zetten. En pas toen ik dat om kon zetten, kon ik ook weer naar buiten treden.
En dat gebeurde, met de podcast. Super spannend vond ik het moment van lanceren! En spannend vind ik het nog steeds. Want je wordt ineens kwetsbaar. Ineens wordt het zichtbaar voor anderen (hoorbaar in dit geval).. Om het niet uit te stellen heb ik tegen mezelf gezegd, al is het 1 iemand die ermee geholpen is, is dat de persoon waar ik het voor doe! Ik had iets nodig om in het diepe te springen en niet terug te deinzen.

Dankbaar was en ben ik dan ook om van mensen te horen wat het doet, hoe het ontvangen wordt. Ik moet bekennen dat het mij verrast. Niet om mezelf op de schouder te kloppen. Maar eigenljik om mezelf even in de spiegel aan te kijken. Want bijna was ik in het verhaal gaan geloven dat mijn verhaal er niet toe doet. Dat wat ik in mij heb aan kennis en ervaring er niet toe doet. Dat de persoon die ik ben er niet toe doet.
Maar het doet er wel toe. Jij doet ertoe. Maar dat moet jij eerst zelf gaan doorkrijgen. En als jij dat eenmaal doorhebt, houdt niemand jou meer tegen om naar buiten te treden. Geen negatieve woorden van een ander, maar ook niet van jezelf. Want jij staat stevig op jouw grond. Op dat stukje grond is rust en ontspanning. En hoe fijn is het dat jij vanuit die rust en ontspanning mag gaan ontdekken wat jij op en met jouw stukje grond wilt doen?!
Laat jij je omlaag halen door gedachten van jezelf of van anderen?
Stel jij dingen uit of vermijd je situaties door meningen die in jouw hoofd waarheid zijn geworden?
Lukt het niet om stevig op jouw grond te staan?
Luister de podcast Thuiskomen bij jezelf en ontdek wat thuiskomen voor jou betekent en wat jij hier voor nodig hebt.
Als jij voelt dat het tijd is om blokkades weg te nemen of aan de slag wilt met jouw stuk grond stevig te krijgen neem dan contact met mij op. Dan neem ik jou 1 op 1 mee in jouw innerlijke reis om thuis te komen bij jezelf!
Waar ga jij van 'aan'?
Wat is jouw drive in het leven? Wat is het vuurtje dat in jouw brandt? En wat doe jij als dat onderdrukt wordt?
Ik deelde gisteren onderstaande quote van SheRises op mijn social media. Ik heb dit afgelopen tijd echt zo ervaren. Al een tijd wist ik dat er iets zat te borrelen. Een paar jaar geleden heb ik bij Tessa van Olst een Vision day gedaan. Een dag waar je gericht bezig bent met doelen. Hiervoor moest ik ook een visionbord maken. Je gaat dan in tijdschriften e.d. op zoek naar plaatjes, teksten etc. Je moet er niet te lang bij nadenken, want dan neemt je denken het teveel over. Ik had een aantal dingen die ik goed kon plaatsen. Maar er sprong 1 plaatje uit waar ik niet zo goed wist wat ik ermee moest. Of eigenlijk ergens ook wel, maar daar wilde ik niet echt aan. Snap je het nog?! Het was ‘Een verhaal te vertellen’.

Een aantal dingen van het visionbord had ik overgenomen als doel en de rest liet ik even voor wat het was. Maar wat het ding is met een visionbord, je moet het neerzetten op een plek waar het goed zichtbaar voor je is. Voor de dingen die voor zich spraken was dat niet zo erg, dat was meer een reminder voor mij. Maar voor het stukje ‘een verhaal te vertellen’ was dat een lastige. Ik ben faalangstig als het gaat om het spreken in het openbaar. Dit trekt zich door in een stukje zoveel mogelijk wegkruipen, zoveel mogelijk onzichtbaar zijn.
Het zijn stemmetjes die door mijn leven heen waarheid zijn geworden en mij blokkeren op het moment dat ik voel ‘dit moet ik doen’. Stemmetjes zoals:
- Dat kun jij helemaal niet.
- Wie denk je wel dat je bent.
Toch bleef het terugkomen. Door ontmoetingen, gesprekken, Bijbelteksten. Want een drive zit er niet voor niks. Dat wil eruit. Maar ik moest eerst weer ontdekken wat dat was. Waar zit het vuurtje bij mij? Waar ga ik van aan?
Dan is het soms niet erg om even onzichtbaar te zijn. Zeker niet in een wereld waarin alles draait om gezien te worden. Ik zocht de stilte op. Ik zocht de stilte met God op. Deze stilte heeft mij duidelijkheid gebracht. Duidelijkheid en rust. Rust van alle stemmetjes. Juist in de stilte van het onzichtbare heb ik mogen ontdekken wat er mag gaan stromen. En dat mag ik nog steeds ontdekken.
Maar voor nu heeft het geleid tot een stuk van ‘Een verhaal te vertellen’. Iets waar ik de afgelopen tijd druk mee ben geweest en wat nu met jou gedeeld kan worden!
............. Tromgeroffel…………
Vanaf vandaag kun je luisteren naar mijn podcast Thuiskomen bij jezelf!!! Een podcast waarin ik jou meeneem op mijn persoonlijke zoektocht naar innerlijke rust. Dit ga ik doen door persoonlijke verhalen met je te delen over de kwetsbaarheid van het leven aan de hand van thema’s als identiteit, geloof en verlies. Op deze manier wil ik jou laten ontdekken wat thuiskomen bij jezelf voor jou betekent.

Je kunt het op deze site beluisteren of op Spotify en Itunes (wordt nog aan gewerkt). Bij deze laatste kanalen kun je je ook op mijn podcast abonneren, zodat je op de hoogte blijft van nieuwe afleveringen.
Laat vooral weten wat je ervan vindt en nu al heel leuk dat je mee gaat op avontuur!!!
Hieronder volgt een uitwerking van het symposium dat ik gevolgd in juni heb over Autisme en suïcidaliteit. Ik heb ervoor gekozen om de lezingen uit te werken, zonder toevoegingen van mezelf, omdat ik me bewust ben van de gevoeligheid van het thema. Voel je vrij om erop te reageren of je vragen te stellen via info@isyou.nl.
Autisme en suïcidaliteit
RIAN in samenwerking met JADOS en Stichting klimkoord
Juridische vraagstukken
Onder suïcidaliteit verstaan we het geheel aan gedachten, wensen, fantasieën, suïcidepogingen en voorbereidingshandelingen waarmee iemand feitelijk of mentaal bezig is.
Het gaat bij suïcidaliteit niet om het daadwerkelijk willen sterven, maar vooral om het niet willen leven op de manier zoals het nu gaat.
Als hulpverlener is het van belang om altijd goed je documentatie op orde te hebben en dat je protocollen volgt, zoals bijvoorbeeld de gemeente inlichten. Hoe moeilijk ook, als hulpverlener heb je ook een grens aan wat je kunt doen. Mensen blijven zelf verantwoordelijk voor hun leven. Het enige wat je kunt doen is luisteren en in sommige gevallen perspectief bieden.
Als hulpverlener word je niet vervolgd bij een zelfmoordpoging, maar wel als je hierop aanstuurt. Als hulpverlener moet je, ook als dat niet altijd is waar jezelf achterstaat, aansturen op het leven.
Bij mensen met Autisme is het ook nog extra belangrijk om aan te sluiten bij het autistisch denken/persoonlijkheidsstructuur. De psyche van iemand met autisme zit anders in elkaar. Hier moet je altijd op blijven finetunen, dus uitvragen, hoe zit dit bij jou?
Tijd voor verandering
www.alsjehetnietziet.nl

Je lichaam heeft twee zenuwstelsels, namelijk:
1. het centrale zenuwstelsel dat onder invloed van onze wil staat. Hiermee kun je, bijvoorbeeld, je spieren aansturen; bewegen.
2. het autonome (autonoom= zelfstandig, onwillekeurig) zenuwstelsel dat niet onder invloed van onze wil staat, we kunnen dit slechts indirect beïnvloeden. Het regelt automatisch bijna alle onbewuste functies en processen in je lichaam, zoals je ademhaling, je hartslag, je bloeddruk, de energieproductie, de spijsvertering en de stofwisseling.
Het autonome zenuwstelsel bestaat uit twee takken (regelsystemen) met elk een tegengestelde werking:
- De sympathicus is de tak die ons in staat stelt te overleven in levensbedreigende situaties, te vechten, te vluchten en te presteren.
- De parasympathicus is de tegenspeler van de sympathicus, en is verantwoordelijk voor herstel, reparatie, opbouw en rust.
Bij een gezond dagpatroon is er balans tussen de sympathische en de parasympatische activiteiten. Inspanning en stress worden afgewisseld met ontspanning en rust.
Terug naar de lezing van Claudia:
Ons systeem wordt vaak vergeleken met een ijsberg. We zien alleen het topje, het gedrag, maar wat daaronder zit, ons denken, onze overtuigingen, beleving etc. zit onder het water.
Er kan chronische stress ontstaan als het parasysteem te lang onderdrukt wordt.
Wat zie je vaak bij meisjes met Autisme, dus het topje van de ijsberg?
• Perfectionisme: ze doen extreem hun best en willen voldoen aan onrealistische normen. ze vinden vaak niet waar ze ten diepste naar op zoek zijn: verbinding.
• Veel tijd nodig: niet goed kunnen inschatten wanneer iets goed is en bang om iets verkeerd te doen, alles moet kloppen.
• Vaak behulpzaam en/of sterk verantwoordelijkheidsgevoel
Wat zit eronder de ijsberg:
• Angst: het leven is onduidelijk en onvoorspelbaar.
• Alexithymie: moeilijkheden in het beschrijven en onderscheiden van gevoelens. Het denken is vooral gericht op de buitenwereld (is dit wat ze willen?) en minder op de innerlijke beleving. Het is dus moeilijk om emoties te verwoorden, te begrijpen en om ermee om te gaan.
• Authentiek: de inhoud wordt belangrijker gevonden dan de norm, er wordt uitgegaan van feiten. Dit is vaak lastig te rijmen met wat in de norm pubers willen.
• Eerlijk: ze doen niet mee aan de sociale spelletjes die de meeste mensen spelen. Maar eerlijk zijn is geen gemakkelijke opgaven, zeker niet als puber!
• Innerlijke criticus: de innerlijke criticus kan dictator worden en alles overschreeuwen.
Dit leidt tot een lijdensweg:
• Zelfoverschatting
• Persoonlijkheidsproblematiek (vermijden, wantrouwen, borderline)
• Controle, drang/dwang is de behoefte om de wereld beter te begrijpen
• Emotieregulatie: zelfregulatieproblemen
• Eetstoornis: nog ergens controle over hebben
• PTSS: grenzen aangeven en communicatie zijn een probleem en (kleine) trauma’s zetten zich als haakjes vast!
Autisme van binnenuit: Begrijp en heb begrip

Zelfbeeld en identiteit
• Mijlpalen kunnen behoorlijk onvoorspelbaar zijn doordat men sociaal emotioneel bijvoorbeeld in de ontwikkeling achterloopt.
• Vrijheid: het geven van vrijheid en weten wanneer ze daarmee om kunnen gaan komt nauw, want vrijheid is onduidelijk en kan onveilig voelen.
• Niet vergelijken met leeftijdsgenoten!
• Vaak als het meisje ouder is kan ze zich verdedigen tegen de onvoorspelbare gecompliceerde wereld buiten het huis op haar wacht.
De drie V’s: Veiligheid, verbinding en vertrouwen
Probeer een kind in een gezond systeem met steunende omgeving te houden en waar het mogelijk is niet te scheiden van ouders/verzorgers, want hulpverleners zijn maar tijdelijk.
Focus op perspectief in plaats van op symptomen voor een gezond zelfbeeld en een zinvol leven. Dit vraagt in veel gevallen ook om het bijstellen van verwachtingen: Acceptatie. Dit kan bereikt worden door:
• voldoende steun
• kennis van autisme!
• aansluiten bij interesses.
• geen dingen afleren, maar vervangers zoeken (gezonde coping)
• laten zien wat wel haalbaar is en hier in piepkleine stappen naartoe werken.
• bij angst de oplossing niet in het hoofd gaan zoeken, maar in iets anders, bijvoorbeeld bewegen, koken, iets creatiefs etc.
Kijk naar het gehele plaatje: zoek verbinding en communiceer met aandacht (non verbaal)
• Om vertrouwen en eigen regie te laten (her)vinden. Blijf alert op overschatting.
• Ook al lijkt er geen behoefte aan contact te zijn, een persoon met ASS vraagt hier niet om.
Non verbale communicatie, de natuurlijke onbewuste taal die de echte gevoelens en bedoelingen uitzendt, straal je onbewust uit, wees je hier bewust van!
Wanneer negatieve (suïcide) gedachten overtuigingen zijn geworden, wat dan?
• Neem degene serieus
• Heb engelengeduld
• Laat zien dat:
- Niets gek is
- Iemand goed is zoals die is
- De persoon degene is die het tempo bepaalt
- Er iemand is om op terug te vallen.
• Structuur op maat:
- Biedt structuur van buitenaf, waar de persoon voor uit bed wilt komen.
- Geef ruimte aan de eigenheid, eigenwijsheid, eigengereidheid van de persoon: De methode van bijvoorbeeld Geef me de 5 kan dan soms beklemmend werken, dus let hiermee op.
Help om een overzichtelijke begripvolle wereld te creëren.
• Schematherapie: van ongezonde schema’s naar helpende schema’s om op een gezonde manier te voldoen aan behoefte, voor jezelf zorgen en opkomen.
• Verwondering: dit is nodig om samen op reis te gaan en begrip te hebben.
• Ownerschip: wanneer iedereen verantwoordelijk is, is uiteindelijk niemand dat.
• Verontschuldigen zijn beter dan beschuldigingen. Het is zaak dat iedereen in oprechtheid toegeeft als er iets mis is gelopen. Het is niet helpend om naar een schuldige te gaan wijzen.

Ultieme mislukking of ultieme krachtbron?
Autisme, suïcidaliteit en zingeving
• God meer ervaren als passief en straffend/overheersend. Er is onzekerheid en angst in de relatie tot God.
• Positieve bijdrage aan het zelfbeeld, het gevoel ergens bij te horen, sociale steun. Jongeren sluiten vaker vanuit hun opvoeding aan bij een religieuze groep.
• Verbeeldingscommunicatie met super natural agent, zoals engelen. Dit is makkelijker dan een interpersoonlijk gesprek. Neem het dan ook serieus als iemand over geesten spreekt.
Spiritualiteit/ zingeving en autisme
Hoe hoger men scoort op autistische trekken hoe lager de score op spiritualiteit en het zoeken naar zingeving.
Dit heeft te maken met:
• Leegte: het onvermogen om je op betekenisvolle wijze af te stemmen op de wereld.
• Onduidelijkheid: de toekomst is onduidelijk, richting, doel ontbreekt.
Aanbevelingen:
• Worstelingen/existentiële vragen bespreekbaar maken. Als iets niet bespreekbaar wordt gemaakt, verzwaart het de suïcide gedachten
• De functies van religie en spiritualiteit uitvragen: let hierbij op differentiatie
• Psycho educatie over de relatie tussen autisme en religie en zingeving: dan komt er begrip!
• Het betrekken van de religieuze gemeenschap
Als er fundamentele eenzaamheid is, hoe kun je dan zoeken naar iets betekenisvols in iemands leven? Verbondenheid in de sociale dimensie is niet altijd realistisch, maar durf out of the box te denken. Iemand kan bijvoorbeeld ook bijdragen aan een schone omgeving door afval op te ruimen.
De uitdaging voor de kerk in het algemeen: De mens als geheel zien met hun worsteling en gedachten, ook als deze suïcidaal zijn. Openheid zorgt ervoor dat het niet opstapelt.
Zichtbaar worden begint bij jezelf
Sneak peak
Met de start van de nieuwe maand wilde ik eigenlijk een tipje van de sluier geven van nieuwe dingen waar ik mee bezig ben. Maaaaar de oplettende volger kreeg al een tip doordat ik mijn profielfoto aan wilde passen en ik even niet meer in de gaten had dat dat meteen zichtbaar is en dat Instagram en Facebook alles samen willen delen (omdat het ook 1... is uiteraard)..!
Ach ja laten we zeggen dat social media en ik nooit vrienden zullen worden... :) En dat hoeft ook niet.
Al is het handig om als ondernemer zichtbaar te zijn en zijn daar tegenwoordig hele stappenplannen voor, doe ik het liever op mijn eigen, soms dus misschien wat onhandige, manier.

Oude patronen
Afgelopen periode draaide het veel om zichtbaar worden. Ik had in een eerder bericht al verteld dat ik voor bijscholing een intensief traject heb gevolgd. Een traject waarin ik zelf weer zichtbaar mocht worden. Want ongemerkt waren er toch weer oude patronen ingeschoten. Signalen van mijn lichaam negeren, mijn gevoel negeren, doorgaan.. Gelukkig herkende ik het en wist ik op tijd dat er dingen anders moesten.
Time to say goodbye
Herken jij het wanneer je pas op de plaats moet maken? Waar merk je dat aan? Waar in je lijf voel je het als eerste? Belangrijke vragen om bij stil te staan. We zijn het vaak niet meer gewend om in contact te staan met ons gevoelsleven. Terwijl dat gevoelsleven ons vaak veel te vertellen heeft. Dat er verandering nodig is.
Verandering doet soms pijn. Het vraagt om keuzes maken. Keuzes die betekenen dat je soms afscheid moet nemen van dat wat je onzichtbaar maakt.
Ik moest afscheid nemen van mijn oude patronen. Het patroon van mezelf niet zien. Dat maakte dat ik afscheid kon nemen van werk waarin ik niet meer zichtbaar was en dat ik afstand kan doen van energieslurpers en kies voor energiegevers.

Door het proces heen
Het is een proces waarin ik opnieuw heb mogen ervaren hoe dichtbij Mijn hemelse Vader is en hoe Hij werkt door situaties heen. Dat vraagt van mij wel de keuze om elke dag weer opnieuw met Hem te beginnen. Routines bouwen. Het klinkt ouderwets, zeker in een tijd waarin alles zo vrij mogelijk moet lijken, maar het is zo helpend.
Is het daarmee klaar? Natuurlijk niet. Het is een proces dat je altijd weer opnieuw doorloopt. En dat geeft niet. Het maakt juist dat het je steeds dichter bij jezelf brengt. En dat mag zichtbaar zijn, jij mag zichtbaar zijn!
Je wordt zichtbaar door de ander
Sanne Hak van Sanne Hak fotografie en Studio YAY heeft dat heel goed door. Zij heeft mij vastgelegd zoals ik ben. En dat maakt dat ik ook, op mijn eigen manier, ervoor kies om mijn plek in te nemen, zichtbaar te zijn.
Neem zeker een kijkje op mijn site, die nu gevuld is met het prachtige werk van Sanne! En ik vind het heel leuk als je laat weten wat je ervan vindt, op Insta of Facebook uiteraard, dat is dan weer goed voor de zichtbaarheid van Sanne en mij.


Kom in verbinding met je emoties
En toen was het ineens zomer. De natuur verstopte het eerst een beetje, maar nu zie je pas hoe welkom de natte lentedagen waren. Heb je gelet op de vele soorten groen die alleen al zichtbaar zijn?
Wat dat betreft zijn wij ook goed in het verbergen van ons binnenste. En dat brengt me op mijn laatste bericht waarin ik aangaf dat verbinding een belangrijk onderdeel is in een rouwproces. Niet alleen verbinding met de ander, maar zeker ook met jezelf. Wie ben jij, wat zijn je behoeften, wat voel je, wat geloof je over jezelf en de ander...?
Lees hier het vorige blog over onnatuurlijk verlies.

Wat wij aan de buitenkant laten zien, ons gedrag, wordt aangestuurd door onze emoties. Die emoties ontstaan niet zomaar, emoties tonen je onderliggende (onvervulde) behoeften. En die behoeften ontstaan al vroeg in ons leven. Als kind doe je er alles aan om door je ouders gezien te worden, ze te plezieren, contact te hebben. Als baby begin je met verbinding zoeken door te huilen als je ergens behoeften aan hebt en merk je al snel dat een lach van jou een lach bij je ouders opwekt.
Later ga je andere manieren leren om goedkeuring, waardering te krijgen. Bijvoorbeeld door hard je best te doen op school of door je thuis zo min mogelijk te laten horen, zodat ze geen 'last' van je hebben. Je krijgt al snel boodschappen mee over wat men van je verwacht of wat jij als waarheid aanneemt. En hoe ouder je wordt, hoe meer boodschappen er kunnen nestelen waar je naar gaat leven: Als ik maar hard genoeg werk dan ben ik iets waard, als ik altijd voor anderen klaarsta ben ik geliefd, jongens huilen niet, etc.
Ik sprak met iemand van wie de partner overleden is. We hadden het over de gezinnen van herkomst. Daar wordt immers je basis gevormd en vorm je een waarheid die je meeneemt in je leven. De vrouw kwam uit een gezin waar weinig ruimte was voor waardering en ontplooiing. Tot haar dood toe heeft zij geprobeerd om bij haar ouders de waardering en erkenning te vinden zonder het te krijgen. Dat is een groot gemis in iemands leven. En tot de dood kan dit tot frustraties en boosheid leiden als je hier geen weg in vindt.
Als kinderen, hoe oud we ook zijn, blijven we altijd zoeken naar goedkeuring van ouders, van de ander, hoe diep het soms ook is weggestopt. Maar het verschil tussen jouw kleine versie en jouw volwassen versie is, dat de volwassen versie niet afhankelijk is, je maakt eigen keuzes. Jij hebt de keuze om onderscheid te maken tussen het verleden en nu. Jij hebt de keuze om een nieuwe waarheid te gaan vormen, die niet belemmerend is, maar juist opbouwend en verbindend.
Als we ons er niet bewust van zijn dat onder ons gedrag van nu onvervulde behoeften van vroeger liggen, raken we uit de verbinding met onszelf en de omgeving. Je voelt je bijvoorbeeld onzeker. Maar dit laat je aan de buitenkant niet zien. Wat eraan de buitenkant uitkomt is kritiek of irritatie naar een ander. In plaats van te zeggen dat je het even niet meer weet, ga je de ander beschuldigen jou niet serieus te nemen. Bij de ander roept dit ook gevoelens op, maar er wordt ook weer gereageerd vanuit de buitenkant. De ander trekt zich terug of wordt boos.
Als we doorkrijgen dat eronder die emotie een behoefte schuilgaat kunnen we het ombuigen. In het geval van de vrouw leerde zij een man kennen die uit een ander nest komt. Ineens zie je dat dingen anders gaan. Je gaat er samen over praten, je krijgt spiegels voorgehouden. Je krijgt de kans om het anders te doen.
Door jezelf onder de loep te gaan nemen geef je jezelf de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor je emoties en je gedrag.
Pas wanneer jij je plek inneemt en jouw onvervulde behoefte gaat zien kan er ruimte komen voor herstel. Niet (altijd) doordat de andere partij jouw behoefte ineens gaat zien. Maar doordat je het zelf gaat herkennen en erkennen. Dan ontstaat er verbinding met wat erin je binnenste speelt en kun je dit ook aan de buitenkant laten zien.
Loop jij met overtuigingen die jou belemmeren om jouw leven te leiden? Heb je moeite om je plek in te nemen? Blijf er niet alleen mee lopen. Ik loop graag met je mee. Kijk gerust eens verder op mijn site en neem bij vragen geheel vrijblijvend contact op via het contactformulier of via info@isyou.nl
Hoe ga je verder na een onnatuurlijk verlies?
39 jaar. Zo oud zou mijn vriend zijn geworden deze maand als hij 16 jaar geleden niet zou zijn overleden. Overlijden is een vorm van onnatuurlijk verlies. Doordat er plotseling iets verandert ontstaat er een situatie die je niet wilt. Je verliest je baan, gezondheid of een dierbare. Een onnatuurlijk verlies neem je met je mee.
16 jaar alweer in dit geval. Volgens het gezegde zou dan nu het verdriet wel weg moeten zijn, want tijd heelt alle wonden toch? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar persoonlijk heb ik niks met deze uitspraak. Al heel wat jaren mag ik me gelukkig prijzen met mijn hus. Toch gaat er geen dag voorbij dat mijn vriend niet even in mijn gedachte is. En het mooie is dat dat niet erg is. Het mag er zijn.
Dat de scherpte eraf is dat klopt. Maar dat heeft niks met tijd te maken. Dat heeft vooral te maken met de tijd die genomen is om door verdriet, pijn, machteloosheid en boosheid heen te gaan. Niet dat dat betekent dat je er iedere dag mee bezig moet zijn. Integendeel. Het leven oppakken toont onze veerkracht. Maar het leven oppakken na een verlies zal de ene keer beter gaan dan de andere keer. En dat kunnen we zelf niet altijd even goed accepteren, laat staan onze omgeving. Wij zijn snel geneigd om de hardheid van het leven uit de weg te gaan. Het wordt ons ook veelal voorgeleefd. Doorgaan. Verdoven. We moeten vooral gelukkig zijn. Maar verlies zoekt altijd een weg, een uitweg beter gezegd.
Hans Groeneboer zei tijdens een interview bij 'Bij Jorieke' op GrootNieuwsRadio het volgende over onnatuurlijk verlies:
Onnatuurlijk verlies slaat een krater in je leven en om die krater moet je je leven weer in gaan richten.
Maar hoe pak je dat aan, dat inrichten van je leven? Dat antwoord is voor iedereen weer anders. Maar het begint hetzelfde: Verbinding.
- In mijn geval allereerst verbinding met God. Ik moest leren dat Hij niet alles wegneemt, maar wel in alles meegaat.
- Verbinding met jezelf.
Je gedachten, gevoelens, emoties en je behoeften onder die emoties. Ik hoop hier nog een keer op terug te komen.
- En essentieel, verbinding met de ander.
Een partner, vrienden, familie, hulpverlening etc. Wat je situatie ook is, je hebt de ander nodig om het leven om die krater in te gaan richten. Zonder rouw geen verbinding, zonder verbinding geen rouw.
Ik reed vanavond over de dijk en ik stopte even bij het oude kerkje. Waar 16 jaar geleden ook mijn nieuwe weg met het geloof begon. Naast het kerkje is de begraafplaats, maar mijn oog viel op de prachtige boom vol bloesem. Een vreugdemoment. Maar meer dan dat, een hoopvol moment. De volgende regels uit het gedicht 'Hoop' van Alie Gort vatten het mooi samen:
Hoop zoekt een weg, ook in de wildernis.
Hoop geeft je moed om toch weer te beginnen.
Hoop laat ons zien dat er toekomst is.


Worstel jij met verlies in je leven? Blijf er niet alleen mee lopen. Ik loop graag met je mee. Kijk gerust eens verder op mijn site en neem bij vragen geheel vrijblijvend contact op via het contactformulier of via info@isyou.nl