De vorige keer hebben we nagedacht over succes. (Lees hier meer). Bij succes hoort applaus, je hebt iets gepresteerd. Succes wordt vooral afgemeten aan wat je kunt en wat je hebt. Dat begint al vroeg. Kinderen worden van jongs af aan gemeten en gevolgd. Zit je wel op de lijn van het gemiddelde? En wat gebeurt er als dat niet zo is??
Actie, presteren en misschien een applaus
De vakanties zijn veelal voorbij en de scholen zijn weer begonnen. De één heeft het thuis wel weer gezien en de ander zou nog wel een paar weken vrij willen hebben. Het ene kind kent een vlekkeloze start op school en bij de ander slaat al snel de stress toe: Kan ik het wel? Ben ik wel goed genoeg?
Wat als het applaus uitblijft?
Een paar maanden terug was er een tentdienst in het dorp en er werd begonnen met applaus. Dit stond centraal tijdens deze dienst. Het applaus stond symbool voor hoe God naar ons kijkt, het applaus is al binnen, we hoeven ons niet te bewijzen. Dit voorbeeld kwam pas ter sprake tijdens een gesprek met een (niet christelijke) client. Zij studeerde nog toen ze jaren geleden ziek werd en opgenomen moest worden. Het voelt voor haar alsof ze constant tekortschiet, ondanks de grote stappen die gemaakt worden. Het voorbeeld ontroerde haar en er viel een last van haar schouders bij het idee dat ze zich niet hoeft te bewijzen. Dat ze mag zijn zoals ze is, met haar unieke kijk op de wereld. Niet dat zij hierdoor geen obstakels meer hoeft te overwinnen, maar ze mag dit doen met vallen en opstaan, zonder zichzelf bij het vallen af te breken. 
En hoe is dit voor jou? Voelt het alsof je je moet bewijzen of mag je leven met het applaus al op zak?